Mill Island in Bydgoszcz
Galeria przedstawia Wyspę Młyńską w Bydgoszczy, uwzględniając nabrzeża, budynki, ciągi kamienic (Wenecja Bydgoska), urządzenia hydrotechniczne, zieleń.
Cieki i nabrzeża
[edit]Nabrzeża Brdy
[edit]Umocnione nabrzeża północnej części Wyspy naprzeciw zakola Brdy z widokiem na Operę Nova.
Odnoga rzeki Brdy opływająca Wyspę Młyńską w Bydgoszczy. Rozpoczyna się nieopodal śluzy Miejskiej, kończy w jazie Farnym. Jest pierwotnym korytem rzeki Brdy. Wzdłuż jej prawego brzegu rozlokował się ciąg kamienic zwany Wenecją Bydgoską.
Historyczny ciek wodny we wschodniej części Wyspy, oddzielający centralną część Wyspy od części wschodniej, mieszczącej mennicę bydgoską (1594-1688). Zasypany po II wojnie światowej, został odtworzony w 2007 r. w formie kaskady wodnej.
Kanał zbożowy
[edit]Ciek wodny w XIX w. łączący Brdę z Młynówką z jazem, na którym założono koła wodne napędzające młyn. Od połowy XX w. stanowi zatokę Brdy oddzielającą młyny Rothera od przystani Bydgoszcz.
Bulwar wenecki
[edit]Aleja spacerowa na prawym brzegu Młynówki prowadząca wzdłuż Wenecji Bydgoskiej, urządzona w 2001 roku.
Urządzono ją w pobliżu nabrzeża Brdy w 2008 r. Piasek przywieziono z nadbałtyckich plaż w Międzyzdrojach.
Nabrzeże Brdy leżące naprzeciw Wyspy Młyńskiej, stanowiące punkt widokowy.
Urządzenia hydrotechniczne
[edit]Śluza wodna na Brdzie położona poza obszarem Wyspy, lecz istotna ze względu na podpiętrzenie poziomu rzeki o ponad 3 m. Rozdziela nurt Brdy na kanał główny oraz Młynówkę (koryto naturalne), opływającą Wyspę Młyńską.
Jaz położony przy katedrze bydgoskiej, przepuszczający wodę z Młynówki do Brdy, przy różnicy poziomów wody 3,36 m. W latach 90. XX w. wykorzystywany do zawodów w kajakarstwie górskim.
Jaz przepuszczający wodę z Młynówki do Brdy, regulujący spad wody w zależności od poziomu wody w rzece.
Urządzenie hydrotechniczne zlokalizowane w pobliżu przystani Bydgoszcz, umożliwiające przemieszczanie się z Młynówki do Brdy rybom i innym zwierzętom wodnym, z pominięciem śluz i jazów.
Budynki
[edit]Jest zlokalizowany we wschodniej części Wyspy Młyńskiej (tzw Wyspie Menniczej). Został zbudowany w latach 90. XVIII w. i aż do 1974 r. pełnił funkcję magazynu zbożowego. Od lat 80. XX w. mieści się w nim dział historii Muzeum Okręgowego im. Leona Wyczółkowskiego. W latach 2006-2008 budynek został gruntownie odnowiony w ramach programu Renowacja obiektów dziedzictwa kulturowego na Wyspie Młyńskiej. Umieszczono w nim zbiory archeologiczne. Budynek posiada gotycką piwnicę zachowaną z XV wieku, o krzyżowym sklepieniu, wspartym na masywnych ceglanych filarach.
Jest to dawny Młyn Camphausena z 1861 r., położony nad Międzywodziem w obrębie Wyspy Młyńskiej. Do Czerwonego Spichrza przylegał niegdyś budynek mieszczący koła wodne napędzające młyn, a w 1917 r. wybudowano dodatkowo elektrownię wodną. Do budynku przylega tzw. Dom Młynarza. W 1975 r. spichlerz został przeznaczony dla potrzeb Muzeum Okręgowego. W latach 2006-2008 został gruntownie odnowiony w ramach programu Renowacja obiektów dziedzictwa kulturowego na Wyspie Młyńskiej. Od 2009 r. mieści się w nim Galeria Sztuki Nowoczesnej.
Budynek usytuowany na Wyspie Młyńskiej na nabrzeżu Młynówki. Został zbudowany około 1835 roku. Po remoncie w latach 90. XX wieku mieści się tu restauracja „Karczma Młyńska”.
Budynki zwane były od 1850 r. młynami Rothera. Mieściły się w nich m.in.: obiekty produkcyjne, kotłownia i maszynownia z kominem, spichlerz mączny, przepompownia oraz koła wodne. Po II wojnie światowej obiekty należały do Państwowego Przedsiębiorstwa Zbożowo-Młynarskiego. Jeszcze w latach 60., 70. i 80. XX w. transport zboża do młynów Rothera odbywał się drogą wodną. Od końca lat 90. XX w. podejmowano próby przebudowy młynów na cele komercyjne. W 2013 r. budynki nabyło miasto Bydgoszcz.
Budynek wzniesiony w XVII w., przebudowany w 1786 r. i na przełomie wieków XIX-XX na mieszkania dla urzędników młyna. Od 2008 r. użytkowany przez Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego, jako Muzeum Pieniądza. Eksponuje się tu szczególnie materiały dotyczące mennicy bydgoskiej (XVII w.)
Dom zbudowany dla administracji młynów, przebudowany na przełomie wieków XIX-XX. Od 18 lutego 2008 r. użytkowany przez bydgoskie Centrum Pracy i Przedsiębiorczości.
Wzniesiony jako budynek mieszkalny dla urzędników młyna. Od 1975 r. użytkowany przez Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego (Dział Numizmatyki, Dział Grafiki, Dział Inwentaryzacji, Pracownia Konserwacji, Pracownia Fotograficzna i Plastyczna). W 1994 r. przekazany muzeum na własność. Od 2009 r. urządzono w nim Muzeum Leona Wyczółkowskiego ze stylizowanymi wnętrzami z epoki.
Dom zbudowany jako mieszkanie pracowników młyna. Od 1979 r. użytkowany przez Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego (Dział Etnografii i Dział Oświatowy, a od 1992 r. Dział Archeologii). W 1997 r. przekazany został muzeum na własność. Od 2008 r. mieści Centrum Informacji Muzealnej.
Kompleks zbudowany w 2012 roku, mieszczący hotel z 22 miejscami, salę gastronomiczną, część biurowo-administracyjną oraz część sportową z salą treningową, magazynem dla 16 łodzi wiosłowych, 5 motorowych oraz 80 kajaków, warsztatem naprawczym, szatniami, sauną, gabinetem masażu oraz salą dydaktyczną. Nabrzeże Brdy od mostów Solidarności do jazu ulgowego mieści pomost spacerowy oraz cumowniczy dla 12 jachtów.
Zlokalizowana w pobliżu jazu farnego. Stoi na fundamentach pierwszego młyna królewskiego z końca XIV w. Turbinownia została zbudowana dla potrzeb elektrowni wodnej wykorzystującej spadek rzeki Młynówki.
Malowniczy zespół kamienic zbudowanych nad rzeką Młynówką.Ww 2001 r. przy rzece wybudowano kamienny bulwar, zaś z drugiej strony rzeki aleję spacerową. Kamienice Wenecji Bydgoskiej wzniesiono w latach 1870-1900. Niektóre z nich są w złym stanie technicznym, inne odremontowane – mieszczą biura, kluby, kawiarnie, winiarnie, a także bydgoską warzelnię piwa. W części zachodniej znajdują się obiekty poprzemysłowe.
Kamienice
[edit]Chemiczna pralnia i farbiarnia Wilhelma Koppa, wzniesiona w 1883 r., użytkowana do lat 90. XX w., przewidywana do przebudowy na hotel sieci Hilton.
Wzniesione w końcu XIX w. zabudowania przemysłowe: tartaku, łaźni i rafinerii spirytusu C. A. Franke.
Mosty
[edit]Most drogowy nad Młynówką we wschodniej części Wyspy umożliwiający dojazd od Starego Rynku.
Trzypasmowy most drogowo-tramwajowy nad Brdą i Młynówką w północnej części wyspy.
Mostek dla pieszych nad Brdą. Umożliwia przejście z wyspy do Opery Nova i bulwarów nad Brdą. Powstał na miejscu dawnego mostu Magazynowego, który niegdyś łączył wyspę ze spichrzami królewskimi (1780-1945) w zakolu Brdy.
Mostek dla pieszych nad Młynówką. Umożliwia dojście przesmykiem między kamienicami do ul. Długiej.
Mostek dla pieszych nad Młynówką. Umożliwia przejście z Wyspy na dawne przedmieście Poznańskie do ul. Świętej Trójcy i Czartoryskiego.
Natura, zieleń, elementy małej architektury
[edit]Wyspa Młyńska jest oazą zieleni w centrum Bydgoszczy. W czasach średniowiecza był to teren zalewowy porośnięty roślinnością łęgową. Później do naturalnej roślinności dodawano sztucznie posadzone drzewa, wzdłuż wytyczonych alei.
Położona w centrum Wyspy, służy rekreacji i imprezom masowym.
W 1867 r. groblę łączącą ul. Focha z młynami Rothera obsadzono po stronie zachodniej (od strony Młynówki) szpalerem klonów, lip i wierzb. W 1890 r. na grobli urządzono aleję spacerową obsadzoną szpalerem 16 kasztanowców i 17 lip. Większość z tych drzew przetrwała do dnia dzisiejszego. Druga aleja kasztanowa przetrwała na wschodzie wyspy (od Białego Spichrza do mostku na Młynówce). Trzymetrowej szerokości aleja pochodzi z połowy XIX wieku, a do dzisiaj przetrwało 16 drzew kasztanowca białego.
Stoi naprzeciw Białego Spichrza i upamiętnia 18. południk długości geograficznej wschodniej, który przechodzi przez Stary Rynek w Bydgoszczy.
Magiczne krzesło
[edit]Rekwizyt z filmu Andrzeja Maleszki „Magiczne drzewo” (2008), w którym jedna z kamienic Wenecji Bydgoskiej stanowi mieszkanie bohaterów filmu. W filmie tym zastosowano bogate efekty specjalne, których tło stanowi m.in. Wyspa Młyńska i Stare Miasto w Bydgoszczy.